Welke vraag proefde ooit zo lekker dat je bij de herinnering opnieuw de smaak in je mond proeft?

Woorden hoor je, dat is gewoon. Zinnen, en in dit geval vragen, hebben een klank, een toon, zelfs een melodie. Dit geldt voor alle sprekers, niet alleen voor mensen uit die streken waar men zangerig spreekt.
De wijze waarop je je vraag formuleert, de non-verbale aspecten van je communicatie, hebben (vaak) een grotere invloed dan de inhoud van je vraag. De toon waarop je iets vraagt, de snelheid waarmee je spreekt of net de traagheid, de stiltes tijdens het vragen, je lichaam dat ‘vraagt’ zonder dat je spreekt, het is allemaal ontzettend nuttig om je daar van bewust te zijn wanneer je de ‘juiste’ vraag wilt stellen.
Sommige mensen beleven kleuren bij woorden, klanken, zinnen en vragen.
Sommige mensen proeven woorden, klanken en muziek. Ze beleven die als een smaak in hun mond.
Je kunt dit oefenen. Je kunt bv. een woord of een korte zin op verschillende manieren uitspreken: traag, snel, luid, zeer zacht, op hoge toon, met een zware stem, enz.
Proef de klanken in je mond. Slik ze niet snel door, laat ze niet snel je mond verlaten, laat ze even in je mond rondhangen.
Ik oefen de klank, de kleur en de smaak van woorden met mijn kleindochter van twee door haar naam op verschillende manieren te laten klinken. Ze vindt dit geweldig leuk. Ze antwoordt op dezelfde manier of zoekt om met een eigen klank “Va” tegen me te zeggen. Op deze manier oefenen we tegelijk het luisteren, wellicht het belangrijkste aspect bij de kunst van het vragen.

Vragen laten een smaak achter in je mond. Vragen zijn een melodie. Vragen tonen een kleur. Herinner je je nog een vraag die heerlijk proefde, zo mooi klonk of zo kleurrijk verscheen?
Welke vraag was dat en wat in de vraagsteller zorgde voor die ervaring?
Op welke manier zou je zelf graag een vraag kunnen stellen?