Met welke vraag krijg je een jongere die ‘protesteert’ aan de gesprekstafel?

Wanneer burgers protesteren en betogen of werknemers staken, laat je – als beleid – hen dan rustig doen? Of stuur je er snel de ordediensten erop af? Wat tracht je daarmee te voorkomen? Op welk moment betrek je hen in een gesprek?
Wanneer een jongere ‘protesteert’ (in een gezin, in een instelling, in een school, in een jeugdbeweging, in een gemeenschap) hoe reageer je er op als ‘beleid’?
Vorig jaar kwamen vele jongeren op straat nadat voor een Zweedse tiener de maat vol was. Ze vond (en vindt) het onverantwoordelijk hoe volwassenen blijven omgaan met het milieu en het klimaat. De huidige aanpak bepaalt onze (en dus ook haar) toekomst. Werd er echt naar hen geluisterd of heeft ‘het beleid’ hen rustig laten doen? In welke beleidswerkgroep, in welk land, hebben ze inmiddels een permanente plaats aan tafel? Geen enkel.
Vandaag zwijgen de meeste jongeren weer. De corona-crisis heeft de dynamiek gewijzigd. Voor hoelang?
Moet je wachten tot de jongeren betogen of staken om na te denken over de relatie met hen en over de toekomst, hun toekomst?
In zeer veel landen staat de corona-crisis bovenaan de agenda. Het klimaat en het milieu staan onderaan de lijst (bv. bij de vorming van een nieuwe regering in België). Hoe kan dat? De corona-crisis is het logisch gevolg van hoe we omgaan met het milieu! Blind verder doen is vragen om een volgende crisis.
Het is niet verboden om voor te denken. Welke vragen kan je vandaag stellen aan jongeren en hoe neem je hen ernstig en betrek je hen in hun toekomst?
En voor de jongeren: Met welke vraag aan het beleid kom je als jongere mee aan de werktafel?